Kem-küm

Veda kuşları kanat çırparken yalnızlığıma
hüzün göz kırparken bahtıma
sakın, sakın dokunma dudaklarıma; biliyorum
erken doğdum ben sende
Oyundu, adı da körebe!..
İç cebime tıktığımdan mıdır kırışıklığı mutluluğumun?
– bilmiyorum!..
Sana dair cümleler hep devrik,
ruhumun solukları bir nefesten beri
el verir gidişler olmadığından mıdır hâlim münzevi?
Gözlerimi acı sözler yakıyor
dudaklarımda sürme!
En sıradan hâlimle ellerim cebimde yürüyorum
sonrası mı?
– biliyorum!..