Dün

İskelede en uç masaya oturdum usulca mehtap ürkmesin diye. Özlemini öylesine içten yansıtıyordu ki Ay, deniz bir an olsun kımıldamıyordu..
Özlem, ah'ın önüne geçen yegane kavram ve kavramlar söz'den öte, düşünceden beri.. Vuslat mı? O, erişilmez hayal.
Çocuk kahkahaları yayılırken sahile, sahil de bibaşına oturan yaşlı amca sesli düşünüyor; 'ne vardı böyle erkenden göçüp gidecek..' Ben, özlemlerim ve ah'ım iskelede en uç masada…