Gitmek

Yaşamdaki hâl keyfiyeti üzerine bir çok şey hareket edip, yer değiştiriyor. Bazı şeyler bir eksen etrafında dönerken, bazı şeylerde gider-gelir vaziyettedirler.
Gelme-gitme mevzuu, etken ya da edilgen olarak insanla değer bulur. '' başa gelenler '' le bizatihi dairenin merkezi, '' def'ettim başımdan '' ile aynı kervanın müdavimi olur. Gelmelerle sevinç yaşanırken, gitmelerle hüznün girdablarında savrulur insanoğlu. Öyle ki gitmek fiiline insan özne olunca şekil değiştiriyor gitmeler.. ve galiba gitmek, en çok insana yakışıyor..
Dere kenarındaki ağaç, gelip-giden suya bakar biçare, kuşlar bir mevsimde gelir, diğerinde gider. Gecenin güne, günün geceye gidiş-gelişleri.. bu devran böyle gelir-gider..
İnsanın gidişi, hareket etmenin ötesindedir. Onun haricindeki canlıların gitme hâli tamamen içgüdüsel olduğundan, gitmek mânâsından fersah fersah uzaktır.Akıldır gitmeye nitelik kazandıran. Dolayısıyla giden sadece insandır. İnsan gitmenin gölgesinde sallanır durur yaprak misali. Kâh yağmurla düşer, kâh rüzgâr koparıp, savurur dalından.
Nihayetinde insan çoğu zaman gitmelerine bir anlam vermemiş; bir gayede güdmemiştir. Bir nihayet daha; her insan ömründe bir kere gitmiştir. Dönüş? – bilemem!
Gitmek bazen mutlu bir heyecan iken, bazen de dört başı mamur bir yalnızlıktır.
Keyif ve acizlik, iki kutubun bileşkesidir gitmek. Bazen öyle bir hâl alırsınız ki, '' git gidebilirsen '' kemendi boynunuza dolansada, sebep-sonuç ilişkisini hiçe sayan gitmeler yaşarsınız.
Gitmek, gelmeye izdüşmez..
Gidilen yoldan geri gelinemeyeceğini bilmektir gitmek..
Bazı gitmelerle kaybolunurken, bazılarında ise kendine gelinir. Unutmayalım; kendine geliş bile, gitmek ile olur. Gitmek, bir hâl keyfiyeti ise, '' neredeyim ki, nereye gideyim? '' diye başlanan avare gitmelerin, dönüşü tamamen kapadığı da biline.
Gitmeyi gidene, gidilene denk getirmek ümidi ile..