Çare

Yüzüme baktı.. gözlerime de.. ellerimi de tuttu…
Güneş de hergün üstüme doğuyor, rüzgâr da saçlarımı okşuyor; bunlardan ne farkı varki?
Yaban çiçeği gibi yalnız kalmak, bilmeden!.. Hasreti kelimelerde boğmak ne acı..
özne yere düşmüşse, sıfata bakmanın ne anlamı var?
Yoksa, yoksa bizde mi aynı masadayız da, mektuplaşıyoruz?.. Anlaşıldı…
Lokman?! Lokman?!